حکمرانی بهینه با رویکرد تأمین امنیتِ بلندمدت انرژی و ملاحظات زیست‌محیطی جهت برقراری تعادل و توازن میان منافع اقتصادی پروژه‌ها و دغدغه‌های زیست‌محیطی نیاز به تعامل و سازگاری دارند. به دلیل ماهیت فراملی مخاطرات زیست‌محیطی قراردادهای صنعت نفت و گاز، مسئولیت پیمانکاران و شرکت‌های فراملی باید توسط نظام مسئولیت اجتماعی، استانداردهای صنعتی و زیست‌محیطی بین‌المللی نظارت شود. همچنین سیاستگذاران حوزه امنیت انرژی باید مخاطرات زیست‌محیطی پروژه‌های مرتبط با انرژی را به عنوان جدیدترین بعد امنیت انرژی مورد ارزیابی و کنترل قرار دهند.

در دهه‌های اخیر، همکاری‌های بین‌المللی گسترده‌ای در قالب کنوانسیون‌ها و موافقت‌نامه‌های بین‌المللی برای مقابله با تهدیدات جهانی ناشی از تغییرات زیست‌محیطی شکل گرفته است. این همکاری‌ها به‌رغم وجود دستورالعمل‌های الزام‌آور در کنوانسیون‌های مختلف، در عمل موفقیت‌آمیز نبوده است. هدف این مقاله تبیین قرائتی انتقادی از موانع همکاری مؤثر دولت‌ها در زمینه مسائل جهانی زیست‌محیطی بر اساس رویکرد نوگرامشی‌گرایی در روابط بین‌الملل است. سؤال این است که چرا باوجود آگاهی فزاینده از فوریت تهدیدات زیست‌محیطی، در عمل همکاری دولت‌ها فراتر از ارائه دستورالعمل‌های ارزشی و آرمانی نرفته و مشکلات زیست‌محیطی کماکان یکی از پایدارترین مسائل حل نشده بین‌المللی باقی مانده است؟