فصلنامه علمی-پژوهشی «مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی» منتشر کرد:
در دهه‌های اخیر، همکاری‌های بین‌المللی گسترده‌ای در قالب کنوانسیون‌ها و موافقت‌نامه‌های بین‌المللی برای مقابله با تهدیدات جهانی ناشی از تغییرات زیست‌محیطی شکل گرفته است. این همکاری‌ها به‌رغم وجود دستورالعمل‌های الزام‌آور در کنوانسیون‌های مختلف، در عمل موفقیت‌آمیز نبوده است. هدف این مقاله تبیین قرائتی انتقادی از موانع همکاری مؤثر دولت‌ها در زمینه مسائل جهانی زیست‌محیطی بر اساس رویکرد نوگرامشی‌گرایی در روابط بین‌الملل است. سؤال این است که چرا باوجود آگاهی فزاینده از فوریت تهدیدات زیست‌محیطی، در عمل همکاری دولت‌ها فراتر از ارائه دستورالعمل‌های ارزشی و آرمانی نرفته و مشکلات زیست‌محیطی کماکان یکی از پایدارترین مسائل حل نشده بین‌المللی باقی مانده است؟
