در چارچوب توافق هسته‌ای با ایران که رسماً با عنوان برنامة جامع اقدام مشترک (برجام) شناخته می‌شود، زمانی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به یک «نتیجه‌گیری گسترده‌تر» برسد که برنامة هسته‌ای تهران کاملاً مسالمت‌آمیز است، محدودیت‌های اساسی به پایان خواهند رسید. این نتیجه‌گیری منجر به لغو باقیماندة تحریم‌های غیرهسته‌ای سازمان ملل، از جمله منع آزمایش موشک‌های بالستیک و ممنوعیت فروش سلاح‌های متعارف خواهد شد. به علاوه، ایالات متحده و اتحادیه اروپا شرکت‌های بیشتری را از فهرست تحریم‌ها خارج خواهند کرد.

در این تحلیل سیاستی، ما استدلال می‌کنیم که جنگ با تروریسم یک شکست بوده است. این شکست دو عامل اساسی -و در پیوند با هم- دارد. عامل نخست، ارزیابی اغراق‌آمیز از تهدید تروریستی متوجه ایالات متحده است که به یک کارزار گستردة مبارزه با تروریسم منتهی شد و ربط چندانی به محافظت از آمریکایی‌ها در برابر حملات تروریستی هم نداشت. عاملِ دوم شکست، اتخاذ یک استراتژی تهاجمی مبنی بر مداخلة نظامی بود. این مسأله، تا حد زیادی در نتیجة ارزیابی اشتباه از چالش تروریسم بود و همچنین در اعتقاد همه‌جانبه نخبگان واشنگتن دی. سی. به ماهیت ناگزیر قدرت آمریکا و سودمندی نیروی نظامی در سیاست بین‌الملل ریشه داشت. در مجموع، این عوامل، استراتژی را به وجود آوردند که هم ناکارآمد و هم مخرب است.

در ۱۶ اکتبر ۲۰۱۷ ایران پشتیبانی نظامی تعیین‌کننده‌ای را برای وادار کردن کردهای عراقی به تسلیم در کرکوک فراهم نمود. نیروهای نظامی از سه شاخه اصلی نایبان ایران در این عملیات شرکت نمودند: کتائب حزب الله، عصائب اهل الحق، و سازمان بدر. ایران سعی نمی‌کند که در انظار عمومی، از نخست وزیر عراق حیدر العبادی پیشی گرفته یا او را تحت‌الشعاع قرار دهد. در عوض ایران به عبادی اجازه داد اعتبار به دست بیاورد، در حالی که بی‌صدا نمایندگان خود را برای تأثیرگذاری در آیندۀ کرکوک مستقر نمود. مؤسسه مطالعات جنگ، یک مطالعه دقیق در مورد فعالیت رسانه اجتماعی و سایر گزارش‌های مربوط به تغییر موقعیت در عراق انجام داده تا نقش نایبان ایران در کرکوک و مرزهای داخلیِ مورد اختلاف عراق را ارزیابی نماید.

شاخص جهانی سرمایه انسانی ۲۰۱۷، تعداد ۱۳۰ کشور را از لحاظ چگونگی توسعه سرمایه انسانی در یک مقیاس صفر (بدترین) تا ۱۰۰ (بهترین) رتبه‌بندی می‌کند و این کار را از چهار بُعد -ظرفیت، بکارگیری، توسعه و دانش فنی- و ۵ گروه سنی متفاوت -۰ تا ۱۴ سال؛ ۱۵ تا ۲۴ سال؛ ۲۵ تا ۵۴ سال؛ ۵۵ تا ۶۴ سال؛ و ۶۵ سال و بیشتر- انجام می‌دهد تا نمای کاملی از پتانسیل سرمایه انسانی یک کشور به دست آورد. این می‌تواند به عنوان ابزاری برای ارزیابی پیشرفت در بین کشورها و تعیین فرصت‌های آموزش و تبادل دانش بین کشورها به کار گرفته شود.