مرکز پیشرفت آمریکایی‌ سال ۲۰۱۶ در مقاله‌ای با عنوان «تقویت قدرت آمریکا در خاورمیانه: برنامه‌ای برای تقویت همکاری‌های منطقه‌ای» (Leveraging U.S. Power in the Middle East: A Blueprint for Strengthening Regional Partnerships) به تبیین اولویت‌های راهبردی کوتاه‌مدت و درازمدت آمریکا در خصوص منطقه خاورمیانه می‌پردازد.

مؤسسه مطالعات انرژی آکسفورد در مقاله‌ای با عنوان «بخش انرژی ایران: بازگشتی همراه با موانع» (Iranian Energy: a comeback with hurdles) به قلم دیوید رامین جلیلوند، سال ۲۰۱۷ و یک سال پس از توافق برجام منتشر شد. ایامی که برجام با اجرایی شدنش و برداشته شدن تحریم‌های مربوط به بخش انرژی، شرکت‌های نفتی بین‌المللی متعددی را جهت رفتن به ایران و کشف ظرفیت‌های آن برای همکاری تشویق می‌کرد. در این مقاله تلاش شده است به بررسی محاسن برجام برای بخش انرژی ایران تا زمان انتشار آن (یک سال پس از برجام) پرداخته شود.

بنیاد فردریش ابرت فوریه سال ۲۰۰۸ مقاله‌ای با عنوان «قطب‌نمای ۲۰۲۰؛ آلمان در روابط بین‌الملل؛ اهداف ابزارها، چشم‌اندازها» (Compass 2020;Germany in international relations; Aims, instruments, prospects) به قلم یوخن اشتاین‌هیلبر منتشر کرد. هدف این بنیاد از انتشار این مقاله، برانگیختن بحث و گفت‌وگو پیرامون استراتژی‌های سیاست خارجی و بسط و گسترش سناریوهایی است که ممکن است به ترسیم خطوط کلی و محتمل سیاست خارجی آلمان و عوامل تعیین‌کننده آن در 15 سال آینده یاری رساند، بوده است. در این مقاله به مطالعه عوامل موثر بر طرح‌ریزی سیاستگذاری، ارزش‌هایی که سیاست خارجی بر آن‌ها استوار است و هم بر منافع مادی که به طرز انتزاعی طرح‌ریزی شده فشار وارد می‌کنند، پرداخته است و به سه سناریو محتمل در 2020 اشاره می‌کند. بازخوانی این مقاله با توجه به اینکه هم‌اکنون یک سال تا زمان پیش‌بینی این مقاله باقیمانده مانده، می‌تواند جالب توجه باشد.