واکاوی علل و عوامل توسعه‌نایافتگی در مقطع اثرگذار 1320 تا 1332؛ مورد تأمل برخی از پژوهشگران بوده است، بیشتر آنان توسعه‌نایافتگی را از زاویه ریخت‌شناسی قدرت سیاسی و مداخله خارجی مورد تأمل قرار داده‌اند؛ اما در پژوهش حاضر تلاش شده است تا به تأثیر نقایص و ناکارآمدی‌های فرهنگ سیاسی بر توسعه‌نایافتگی در نخستین دهه پسارضاشاه تا کودتای 28 مرداد 1332 پرداخته شود و با روش توصیفی-تحلیلی درصدد طرح این پرسش است که فرهنگ سیاسی چه اثراتی بر ناپایداری توسعه سیاسی ایران از اشغال ایران تا کودتای 28 مرداد داشته است؟بررسی حاضر بر پایه این فرضیه نگاشته شده که تفردگرایی خودمحورانه و عدم تمایل به کار جمعی، فرهنگ آمریت و تابعیت، قانون‌گریزی، کیش شخصیت و قهرمان پرستی، خشونت، توهم توطئه و فضای ناامن و فرصت‌طلبانه سیاسی به‌عنوان برخی از عناصر فرهنگ سیاسی ایران در مقطع 1332-1320 که پیوسته در بررسی‌های تاریخی و آسیب شناسانه در مورد دلایل عدم ناپایداری توسعه سیاسی در مقطع موردنظر، مغفول مانده، در شمار عوامل بازدارنده توسعه سیاسی در آن برهه زمانی بوده است.بر پایه یافته‌های پژوهش، چنان چه فرهنگ سیاسی مردم و نخبگان حاکم در ایران در این بازه زمانی سازوکاری دموکراتیک داشت و به‌جای عناصر مخرب و واپس‌مانده یاد شده، دربرگیرنده مؤلفه‌های عقلانی و مدنی‌تری بود، جریان توسعه سیاسی در این مقطع، امکان بیشتری برای دوام و تعمیق می‌یافت.

رأی‌دهنده‌ای را تصور کنید که می‌خواهد میان دو یا چند نامزد انتخاباتی به یکی از نامزدها رأی دهد. پرسشی که برای پژوهشگران اهمیت دارد این است که او بر چه اساسی تصمیم می‌گیرد و به کدام یک از نامزدها رأی می‌دهد. برای پاسخ به این پرسش که رفتار رأی‌دهی شهروندان اصفهانی بر چه اساسی شکل می‌گیرد، سه مدل اصلی رأی‌دهی شامل: مکتب کلمبیا (مدل طبقاتی)، مدل میشیگان (هویت حزبی) و مدل داونزی (انتخاب عقلانی) مورد بررسی قرار گرفتند. اگرچه در ایران طبقات اجتماعی معینی با تعریف امروزی وجود ندارد و به همین دلیل احزاب طبقه محور نیز شکل نگرفته‌اند اما پژوهش حاضر نشان می‌دهد که برخلاف گذشته، رفتار انتخاباتی شهروندان آهسته‌آهسته رنگ و لعاب طبقاتی گرفته است و میان ترجیحات رأی‌دهی آن‌ها و پایگاه طبقاتی‌شان تا حدودی هارمونی وجود دارد. بررسی حاضر نشان می‌دهد وجه غالب الگوی رفتار انتخاباتی شهروندان اصفهانی در پنجمین دور از انتخابات شورای اسلامی شهر با توجه به مدل میشیگان که معتقد است شاخص IPP (طبقه اجتماعی و محل سکونت شهری) از طریق متغیر مهمی با عنوان «هویت حزبی – جناحی» بر رفتار انتخاباتی تأثیر می‌گذارد، مورد تأیید واقع شده است.این پژوهش با رویکردی علّی-تحلیلی به بررسی جامعه‌شناختی رفتار انتخاباتی شهروندان اصفهانی پرداخته است. داده‌های این پژوهش از آمار و اطلاعات وزارت کشور در مورد انتخابات پنجمین دوره شورای شهر اصفهان گرفته شده است. همچنین از تکنیک جبر بولی در تحلیل تطبیقی استفاده شده است. نتایج تحلیل بولی نشان می‌دهد که رشد‌یافته‌ترین مناطق شهری اصفهان 4،6،13،3،1،5 و 8 که بالاترین میزان تحصیلات، درآمد و برخورداری از زیرساخت‌های فرهنگی را دارند بیشترین رأی خود را به اصلاح‌طلبان داده‌اند (نسبت 5 به 1) و هر اندازه به مرکز شهر و پایین‌شهر که مناطق محروم‌تر هستند حرکت می‌کنیم نسبت آرای اصلاح‌طلبان کاهش یافته است. از مجموع 144 محله در 11 منطقه مورد بررسی 84 محله برخوردار وجود دارد که اکثریت آرای ساکنان این محلات به اصلاح‌طلبان اختصاص یافته است.