توصیههایی برای کنشگری فعال حوزه سیاستی: سیاست خارجی، علم، فناوری و نوآوری
گزارش نشست حکمرانی جهانی فضای مجازی
با توجه به پیچیدگیهای ناشی از انقلاب دیجیتال و تأثیر این تغییرات در مناسبات سیاستگذاری داخلی و بینالمللی و از سوی دیگر فقدان راهبرد در زمینه حکمرانی سایبری کشور، این ضرورت وجود دارد تا سلسله جلساتی در زمینه حکمرانی فضای دیجیتال برگزار شود و این مباحث مورد بحث و گفتگو قرار گیرد.
به این منظور مرکز بررسی استراتژیک ریاست جمهوری در دومین نشست با محوریت موضوع «حکمرانی جهانی فضای مجازی» در تاریخ 3 شهریور 1399 میزبان جناب آقای دکتر سید مجتبی امامی استادیار دانشکده معارف اسلامی و مدیریت دانشگاه امام صادق علیهالسلام و استاد هادی محترم هسته خطمشی فضای مجازی مرکز رشد دانشگاه امام صادق علیهالسلام بود.
این جلسه با حضور متخصصان حوزه حکمرانی سایبری و حکمرانی فضای مجازی و پژوهشگاهها و اندیشکدههای مختلف ازجمله «پژوهشگاه ارتباطات و فناوری اطلاعات»، «پژوهشکده سیاستگذاری و اندیشکده حکمرانی شریف»، «مرکز ملی فضای مجازی»، «مرکز همکاریهای تحول و پیشرفت»، «مرکز همکاریها و مطالعات راهبردی بینالمللی وزارت ارتباطات» و «وزارت امور خارجه» برگزار شده است.
به این منظور مرکز بررسی استراتژیک ریاست جمهوری در دومین نشست با محوریت موضوع «حکمرانی جهانی فضای مجازی» در تاریخ 3 شهریور 1399 میزبان جناب آقای دکتر سید مجتبی امامی استادیار دانشکده معارف اسلامی و مدیریت دانشگاه امام صادق علیهالسلام و استاد هادی محترم هسته خطمشی فضای مجازی مرکز رشد دانشگاه امام صادق علیهالسلام بود.
این جلسه با حضور متخصصان حوزه حکمرانی سایبری و حکمرانی فضای مجازی و پژوهشگاهها و اندیشکدههای مختلف ازجمله «پژوهشگاه ارتباطات و فناوری اطلاعات»، «پژوهشکده سیاستگذاری و اندیشکده حکمرانی شریف»، «مرکز ملی فضای مجازی»، «مرکز همکاریهای تحول و پیشرفت»، «مرکز همکاریها و مطالعات راهبردی بینالمللی وزارت ارتباطات» و «وزارت امور خارجه» برگزار شده است.
هیئت محترم وزیران مورخ 1396.12.06 «کارگروه ملی سازگاری با کمآبی» را به تصویب رساند و متعاقب آن نشستی یکروزه در مردادماه 1397 با همکاری مرکز بررسیهای استراتژیک ریاست جمهوری، سازمان مدیریت و برنامهریزی کشور، پژوهشکده مهندسی آب دانشگاه تربیت مدرس و موسسه تحقیقات آب وزارت نیرو و موسسه تحقیقات فنی و مهندسی وزارت جهاد کشاورزی برگزار شد و در پایان بیانیهای صادر شد.
با توجه به شیوع گسترده ویروس کرونا در سطح کشور، مرکز بررسیهای استراتژیک ریاست جمهوری براساس وظیفه ذاتی خویش و با استناد به مصوبات ستاد مدیریت و مقابله با کرونا، اقدام به ارزیابی عملکرد و اقدامات وزارتخانهها و دستگاهها در چارچوب مصوبات ستاد ملی کرده است تا تصویری شفاف از اقدامات صورت گرفته، نقاط قوت، نقاط ضعف و در نهایت چشماندازی از وضع موجود را ترسیم کند.
نتایج نگرشسنجی و گزارش مرکز بررسیهای استراتژیک ریاست جمهوری منتشر میشود:
کیفیت آموزشهای از راه دور در دوران شیوع کرونا
پس از تعطیلی مدارس به دلیل شیوع ویروس کرونا، بلافاصله آموزشهای غیرحضوری و از راه دور آغاز شد و سال تحصیلی 98-99 با همین شیوه آموزش و ارزیابی به پایان رسید. پس از پایان سال تحصیلی گذشته، مرکز بررسیهای استراتژیک ریاست جمهوری گزارشی فوری در رابطه با ارزیابی آموزشهای از راه دور در 4 ماهه پایانی سال تحصیلی آماده نمود تا در اختیار سیاستگذاران کشور قرار گیرد. با توجه به محدودیت زمانی و فوریت موضوع تصمیم بر آن گردید تا از طریق انجام یک نظرسنجی اینترنتی نمایی از وضعیت این آموزشها تهیه و ارائه شود. اینک به مناسبت بازگشایی سال تحصیلی 1399-1400 نسخۀ عمومی این گزارش در اختیار پژوهشگران و علاقمندان قرار میگیرد.
واکاوی علل و عوامل توسعهنایافتگی در مقطع اثرگذار 1320 تا 1332؛ مورد تأمل برخی از پژوهشگران بوده است، بیشتر آنان توسعهنایافتگی را از زاویه ریختشناسی قدرت سیاسی و مداخله خارجی مورد تأمل قرار دادهاند؛ اما در پژوهش حاضر تلاش شده است تا به تأثیر نقایص و ناکارآمدیهای فرهنگ سیاسی بر توسعهنایافتگی در نخستین دهه پسارضاشاه تا کودتای 28 مرداد 1332 پرداخته شود و با روش توصیفی-تحلیلی درصدد طرح این پرسش است که فرهنگ سیاسی چه اثراتی بر ناپایداری توسعه سیاسی ایران از اشغال ایران تا کودتای 28 مرداد داشته است؟
بررسی حاضر بر پایه این فرضیه نگاشته شده که تفردگرایی خودمحورانه و عدم تمایل به کار جمعی، فرهنگ آمریت و تابعیت، قانونگریزی، کیش شخصیت و قهرمان پرستی، خشونت، توهم توطئه و فضای ناامن و فرصتطلبانه سیاسی بهعنوان برخی از عناصر فرهنگ سیاسی ایران در مقطع 1332-1320 که پیوسته در بررسیهای تاریخی و آسیب شناسانه در مورد دلایل عدم ناپایداری توسعه سیاسی در مقطع موردنظر، مغفول مانده، در شمار عوامل بازدارنده توسعه سیاسی در آن برهه زمانی بوده است.
بر پایه یافتههای پژوهش، چنان چه فرهنگ سیاسی مردم و نخبگان حاکم در ایران در این بازه زمانی سازوکاری دموکراتیک داشت و بهجای عناصر مخرب و واپسمانده یاد شده، دربرگیرنده مؤلفههای عقلانی و مدنیتری بود، جریان توسعه سیاسی در این مقطع، امکان بیشتری برای دوام و تعمیق مییافت.
بررسی حاضر بر پایه این فرضیه نگاشته شده که تفردگرایی خودمحورانه و عدم تمایل به کار جمعی، فرهنگ آمریت و تابعیت، قانونگریزی، کیش شخصیت و قهرمان پرستی، خشونت، توهم توطئه و فضای ناامن و فرصتطلبانه سیاسی بهعنوان برخی از عناصر فرهنگ سیاسی ایران در مقطع 1332-1320 که پیوسته در بررسیهای تاریخی و آسیب شناسانه در مورد دلایل عدم ناپایداری توسعه سیاسی در مقطع موردنظر، مغفول مانده، در شمار عوامل بازدارنده توسعه سیاسی در آن برهه زمانی بوده است.
بر پایه یافتههای پژوهش، چنان چه فرهنگ سیاسی مردم و نخبگان حاکم در ایران در این بازه زمانی سازوکاری دموکراتیک داشت و بهجای عناصر مخرب و واپسمانده یاد شده، دربرگیرنده مؤلفههای عقلانی و مدنیتری بود، جریان توسعه سیاسی در این مقطع، امکان بیشتری برای دوام و تعمیق مییافت.