سازمان همکاری شانگهای یک گروه چندجانبه است که در ابتدا شامل کشورهای چین، قزاقستان، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان، و ازبکستان بود. این سازمان در سال ۲۰۰۱ تأسیس شد و در سال ۲۰۱۷ نیز با پیوستن هند و پاکستان به آن گسترش یافت. این سازمان از زمان تأسیس خود بر امنیت منطقه‌ای غیرسنتی با اولویت مبارزه با تروریسم متمرکز بوده است. مبارزه با سه معضل تروریسم، جدایی‌طلبی و افراط‌گرایی به ویژگی متمایزکنندۀ این سازمان تبدیل شده است. اما دستورکار این سازمان در طول حیات آن گسترش یافته است. امروزه مسایلی مانند اقتصاد و فرهنگ نیز در حیطۀ فعالیت‌های این سازمان قرار گرفته‌اند.

مطالعه‌ی سیر نوسانات روابط میان جمهوری اسلامی ایران و اتحادیه اروپا، نشان می‌دهد که نقاط عطف این نوسانات بر تغییر کابینه‌ها در ج.ا.ا منطبق بوده است. تغییر دولت در نظام سیاسی ج.ا.ا تجلی تسلط یک خرده گفتمان جدید – جایگزین خرده گفتمان پیشین- در سیاست خارجی این واحد سیاسی بوده است. جابه جایی خرده گفتمان عدالت‌گرای ارزش‌محور، یک تغییر رادیکال بود که روابط طرفین را در تمامی ابعاد متاثر ساخت. چهره و تصویری که ایران در قالب این خرده گفتمان به محیط بیرونی ارائه داد، چهره‌ی واحدی سیاسی بود که نه تنها توزیع ارزش‌ها در ساختارهای موجود را به رسمیت نمی‌شناسد، بلکه سازوکارهای موجود بین‌المللی را از اساس بی‌اعتبار می‌داند و برای تغییر این ساختارهای ناعادلانه بسیار عمل‌گرا و فعال است. دولت نهم این راهبرد و رهیافت را دیپلماسی تهاجمی نام نهاد. این بخشی از کتاب «دولت نهم و اتحادیه اروپا» است.

سمینار «حکمرانی و امنیت منطقه‌ای در غرب آسیا؛ چالش ها و روندهای نوظهور» صبح امروز در تالار حنانه دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران برگزار شد. در این گزارش، به تشریح سه پنل و سخنرانی‌های انجام‌شده در این سمینار پرداخته می‌شود.