ارتباط توسعۀ مالی و آلودگی محیط زیستی

توسعۀ مالی از راه کاهش هزینۀ سرمایه‌گذاری، هدایت بنگاه‌ها در به‌کارگیری فناوری‌ها و نهاده‌های سازگار با محیط زیست و کاهش اندازۀ اقتصاد زیرزمینی موجب بهبود شرایط محیط زیستی کشور می‌شود. بنابراین، بررسی چگونگی ارتباط میان توسعۀ مالی و آلودگی محیط زیستی اهمیت دارد. این ارتباط ممکن است برای کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه به دلیل تفاوت‌های نهادی متفاوت باشد. در این راستا، دو مدل بر پایۀ اطلاعات بانک جهانی پیرامون دو گروه از کشورهای جی۷ و دی۸ برای دورۀ زمانی ۱۹۹۳ تا ۲۰۱۳ م برآورد شده‌است. برای کشورهای جی۷، رابطۀ خطی منفی و برای کشورهای دی۸، که ایران جزو آن‌ها است، رابطۀ درجه دوم یعنی U وارون تأیید گردید؛ یعنی در جی۷ رابطه‌ای معکوس میان توسعۀ مالی و تخریب محیط زیست وجود دارد، در حالی ‌که در دی۸ در سطوح پایین از توسعۀ مالی، تسهیلات اعطایی بانک‌ها به افزایش میزان انتشار آلودگی می‌انجامد ولی در اندازۀ ۳۹ درصد برای شاخص توسعۀ مالی به عنوان نقطۀ برشی[1] این روند معکوس می‌گردد. با توجه به اینکه بر پایۀ داده‌های بانک مرکزی ایران این نسبت در ۵ سال اخیر بیش از ۵۰ درصد بوده، توسعۀ مالی از مجراهای یادشده به کاهش آلودگی محیط زیستی کمک می‌کند.