کد مطلب: 112998
سه شنبه 18 دی 1397 10:12
موافقتنامه پاریس در سال ۲۰۱۵ بهعنوان یک سند راهبردی برای جهتدهی به سیاستگذاری محیط زیست در دنیا به تصویب رسید. این موافقتنامه با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانهای تدوین شد و برای رسیدن به این هدف با برگزیدن ساختار پایین به بالا این امکان را برای طرفها فراهم کرد که باتوجه به ظرفیت و توان خود حدودِ تعهداتشان به کاهش انتشار این گازها را تعیین کنند. بنابر موافقتنامه طرفها به ارائۀ گزارش برنامه مشارکتیِ تعیینشده در سطح ملّی تعهدِ رفتاریِ الزامآوری دارند. کشورها در تهیه برنامههای مشارکتی با چالشهایی مواجهاند و بررسی و مطالعۀ تجربۀ آنها در تهیه این برنامهها کمک شایانی به دولت جمهوری اسلامی ایران خواهد کرد. مقاله حاضر ضمن بررسی دو اصل مهم در تعهدات دولتها درخصوص برنامههای مشارکت ملی آنها به سیاستگذاران کشور در شناخت نوع تعهدات ایران در برنامههای مشارکتی و نیز نحوۀ تنظیم این برنامهها یاری خواهد رساند. این پژوهش از روش کتابخانهای استفاده کرده است و با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی توضیح میدهد که این موافقتنامه تاکنون دستورالعملی برای تنظیم برنامه مشارکتی ارائه نکرده اما چارچوب جدیدی ایجاد نموده است که شفافیت را افزایش میدهد و میزان پیشرفت فردی و جمعی دولتها را در کاهش انتشار گازهای گلخانهای نشان میدهد.
برای دریافت متن کامل این مقاله از لینک دانلود زیر استفاده کنید.