در حال حاضر علاوه بر واکسن‌های برکت و پاستوکووک که در شبکه واکسیناسیون قرار دارند، واکسن‌های کووپارس، فخرا، نورا و چند واکسن دیگر در حال گذراندن مراحل کارآزمایی هستند. با این حال تجربه واکسیناسیون در ماه‌های اخیر نشان داد با وجود تلاش برای متقاعدسازی مردم در استفاده از واکسن‌های داخلی، کماکان جهتگیری به سمت واکسن‌هایی است که از نظر مراحل ارزیابی WHO جلوتر از بقیه هستند. درصورتی که تمرکز از ساخت واکسن داخلی و افزایش خطوط تولید، به گذراندن سریع‌تر یک یا دو واکسن اصلی تولید داخل در مراحل تست و ارزیابی تعریف‌شده در سازمان بهداشت جهانی و اخذ تأییدیه‌های بین‌المللی جابجا شود اولاً اعتماد عمومی به تولیدات داخل افزایش می‌یابد و ثانیاً ظرفیت مؤثری از نظر صادرات واکسن به سایر نقاط ایجاد می‌شود. اعتبار کل نظام بهداشت و درمان کشور نیز از این طریق جهش قابل توجهی خواهد یافت.

ویروس SARS-CoV-2 که بعدتر COVID19 نام گرفت نوعی ویروس دارای RNA است که می‌تواند در پرندگان و پستانداران بیماری‌هایی عمدتاً منجر به عفونت در دستگاه تنفسی ایجاد کند. از هم‌خانواده‌های این ویروس -که به دلیل وجود ذرات تاج‌شکل آن، کرونا خوانده می‌شود- می‌توان به سارس و مرس اشاره کرد که به‌ترتیب در سال‌های 2002 و 2012 در چین و عربستان سعودی شناسایی شدند. با وجود تلفات ناشی از همه‌گیر شدن این دو گونه، بشر موفق به تولید واکسن برای این خانواده از ویروس‌ها نشد. از ابتدای همه‌گیری کرونا، تلاش‌ها برای تولید دارو و واکسن به جریان افتاد. افزون بر تکنولوژی‌های در اختیار کشورها و شرکت‌های داروسازی، ارتباطات علمی در شناخت ویروس و انتقال تجربیات و رساندن دارو و تجهیزات اهمیت وافر پیدا کرد. این دو موضوع در نظام مدیریت بیماری در کشور ما نیز به‌طور جدی پیگیری شد به‌طوری‌که بیشترین تمرکز ستاد ملی مدیریت بیماری کرونا در هفته‌های نخستین فعالیت، بر تأمین تجهیزات، دارو و کادر درمانی قرار گرفت.