بیماری کرونا فارغ از جنبۀ بالینی‌اش دارای ابعاد انسانی و اجتماعی بوده و گسترۀ وسیعی از فعالیت‌های بشری را مختل ساخته است. به همین دلیل، بسیاری از صاحب‌نظران، دولت‌ها را برای ایفای مسئولیت خود و پیشگیری از گسترش بحران فراخواندند. در این میان، جورجو آگامبن، فیلسوف ایتالیایی به مخالفت با این امر پرداخت و وضع موجود را بهانه‌ای برای اقتدار دولتی دانست که در همدستی با دانش پزشکی می‌خواهد نفوذ و کنترل خود را بر زندگی مردم گسترش دهد. مقالۀ حاضر به دنبال آن است تا بحران کرونا را از منظر فلسفۀ آگامبن و با رویکرد علوم انسانی سلامت مورد بررسی قرار دهد.

نظام سلامت ایران نه‌تنها از قاعده کلی آلوده شدن به فساد مستثنی نیست، بلکه در چند دهه اخیر به‌صورت سیستماتیک و بافتمند با فساد مواجه بوده است.