واکاوی علل و عوامل توسعه‌نایافتگی در مقطع اثرگذار 1320 تا 1332؛ مورد تأمل برخی از پژوهشگران بوده است، بیشتر آنان توسعه‌نایافتگی را از زاویه ریخت‌شناسی قدرت سیاسی و مداخله خارجی مورد تأمل قرار داده‌اند؛ اما در پژوهش حاضر تلاش شده است تا به تأثیر نقایص و ناکارآمدی‌های فرهنگ سیاسی بر توسعه‌نایافتگی در نخستین دهه پسارضاشاه تا کودتای 28 مرداد 1332 پرداخته شود و با روش توصیفی-تحلیلی درصدد طرح این پرسش است که فرهنگ سیاسی چه اثراتی بر ناپایداری توسعه سیاسی ایران از اشغال ایران تا کودتای 28 مرداد داشته است؟بررسی حاضر بر پایه این فرضیه نگاشته شده که تفردگرایی خودمحورانه و عدم تمایل به کار جمعی، فرهنگ آمریت و تابعیت، قانون‌گریزی، کیش شخصیت و قهرمان پرستی، خشونت، توهم توطئه و فضای ناامن و فرصت‌طلبانه سیاسی به‌عنوان برخی از عناصر فرهنگ سیاسی ایران در مقطع 1332-1320 که پیوسته در بررسی‌های تاریخی و آسیب شناسانه در مورد دلایل عدم ناپایداری توسعه سیاسی در مقطع موردنظر، مغفول مانده، در شمار عوامل بازدارنده توسعه سیاسی در آن برهه زمانی بوده است.بر پایه یافته‌های پژوهش، چنان چه فرهنگ سیاسی مردم و نخبگان حاکم در ایران در این بازه زمانی سازوکاری دموکراتیک داشت و به‌جای عناصر مخرب و واپس‌مانده یاد شده، دربرگیرنده مؤلفه‌های عقلانی و مدنی‌تری بود، جریان توسعه سیاسی در این مقطع، امکان بیشتری برای دوام و تعمیق می‌یافت.

رأی‌دهنده‌ای را تصور کنید که می‌خواهد میان دو یا چند نامزد انتخاباتی به یکی از نامزدها رأی دهد. پرسشی که برای پژوهشگران اهمیت دارد این است که او بر چه اساسی تصمیم می‌گیرد و به کدام یک از نامزدها رأی می‌دهد. برای پاسخ به این پرسش که رفتار رأی‌دهی شهروندان اصفهانی بر چه اساسی شکل می‌گیرد، سه مدل اصلی رأی‌دهی شامل: مکتب کلمبیا (مدل طبقاتی)، مدل میشیگان (هویت حزبی) و مدل داونزی (انتخاب عقلانی) مورد بررسی قرار گرفتند. اگرچه در ایران طبقات اجتماعی معینی با تعریف امروزی وجود ندارد و به همین دلیل احزاب طبقه محور نیز شکل نگرفته‌اند اما پژوهش حاضر نشان می‌دهد که برخلاف گذشته، رفتار انتخاباتی شهروندان آهسته‌آهسته رنگ و لعاب طبقاتی گرفته است و میان ترجیحات رأی‌دهی آن‌ها و پایگاه طبقاتی‌شان تا حدودی هارمونی وجود دارد. بررسی حاضر نشان می‌دهد وجه غالب الگوی رفتار انتخاباتی شهروندان اصفهانی در پنجمین دور از انتخابات شورای اسلامی شهر با توجه به مدل میشیگان که معتقد است شاخص IPP (طبقه اجتماعی و محل سکونت شهری) از طریق متغیر مهمی با عنوان «هویت حزبی – جناحی» بر رفتار انتخاباتی تأثیر می‌گذارد، مورد تأیید واقع شده است.این پژوهش با رویکردی علّی-تحلیلی به بررسی جامعه‌شناختی رفتار انتخاباتی شهروندان اصفهانی پرداخته است. داده‌های این پژوهش از آمار و اطلاعات وزارت کشور در مورد انتخابات پنجمین دوره شورای شهر اصفهان گرفته شده است. همچنین از تکنیک جبر بولی در تحلیل تطبیقی استفاده شده است. نتایج تحلیل بولی نشان می‌دهد که رشد‌یافته‌ترین مناطق شهری اصفهان 4،6،13،3،1،5 و 8 که بالاترین میزان تحصیلات، درآمد و برخورداری از زیرساخت‌های فرهنگی را دارند بیشترین رأی خود را به اصلاح‌طلبان داده‌اند (نسبت 5 به 1) و هر اندازه به مرکز شهر و پایین‌شهر که مناطق محروم‌تر هستند حرکت می‌کنیم نسبت آرای اصلاح‌طلبان کاهش یافته است. از مجموع 144 محله در 11 منطقه مورد بررسی 84 محله برخوردار وجود دارد که اکثریت آرای ساکنان این محلات به اصلاح‌طلبان اختصاص یافته است.

امروزه؛ ابعاد اجتماعی فضای شهری بیش از هر زمان مورد توجه برنامه‌ریزان قرار داشته و یافتن ارتباط بین کیفیت‌های فضایی و مفاهیم اجتماعی از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. از این‌رو آبشخور نظری پژوهش حاضر؛ مطلوبیت سنجی هم پیوندی مردم-فضا در سکونتگاه‌های غیررسمی شهر زنجان با رویکرد توانمندسازی آن بوده است.با عنایت به گستره موضوعی و ابعاد مسأله، هدف پژوهش کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی-تحلیلی و بر رویکرد آینده‌پژوهی استوار بوده است.نتایج نشان داد توجه به محرکه اجتماعی شرط انکارناپذیر هم‌پیوندی مردم-فضا و توانمندسازی محله‌های اسکان غیررسمی شهر زنجان از این طریق بوده است، از این‌رو با توجه به وجود رابطه معنادار میان شاخص‌های اجتماعی هم‌پیوندی، بی‌توجهی به ظرفیت‌های اجتماعی بالفعل در تمهیدات برنامه‌ریزی و مداخله در این ناحیه، ارتقای کیفیت زندگی و دستیابی به اهداف توسعه پایدار را با مشکلات جدی روبه‌رو خواهد کرد.

شرط بنیادینِ موفقیت و پایداری نظام‌های اجتماعی در مسیر پیشرفت، رعایت اصل شایسته‌سالاری است. مضاف‌براین، تحولات فزاینده جوامع و تلاش دولت‌ها برای افزایش کیفیت و کاراییِ خدمات بخش عمومی و بهبود رهبری سازمان‌های دولتی، نگاه آن‌ها را به اهمیت پرورش و استخدام رهبران و کارگزاران شایسته، بیش‌ازپیش معطوف کرده است؛ فلذا تدوین الگوی شایستگی‌های موردنیاز مدیران عالی دولتی و ارزیابی و ارتقای آن‌ها بر اساس آن، اولویتی بنیادی برای حکومت‌ها است. پژوهش حاضر، نظر به اهمیت موضوع یادشده، بر طراحی الگوی شایستگی‌های مدیران عالی دولتی تمرکز کرد و ازآنجاکه بررسی و جمع‌بندی یافته‌های مطالعات گذشته، گام مهمی در ترسیم تصویر جامعی از آن‌ها است فراترکیب آن‌ها را مدنظر قرار داد. لذا در گام اول، با جست‌وجوی فراگیر منابع، 151 منبع به دست آمد که در پالایشی سه‌مرحله‌ای به 82 منبع مرتبط، کاسته شد. سپس از یافته‌های آن‌ها، 680 شناسه، استخراج شد که پس از تحلیل و جمع‌بندی به 63 زیرمفهوم، 9 مفهوم و 3 مقوله به شرح زیر منتج شد: 1- شایستگی‌های فردی (عمومی، ارزشی، نگرشی-رفتاری و شغلی)2- شایستگی‌های دانشی 3- شایستگی‌های مهارتی (مدیریتی، شناختی، تعاملی، هدایت و رهبری و سیاسی).